O chorobach związanych z lękiem u maluchów mówi się wówczas kiedy intensywność i okres utrzymywania się lęku przekracza lęki znamienne dla fazy rozwojowej.

Za zasadę możemy uważać:

- dzieci w wieku edukacyjnym - lęk przed burzą z piorunami, obawa doznania urazu.

Należałoby też wprowadzić rozróżnienie pomiędzy lękliwym temperamentem u dzieci a zaburzeniami lękowymi. O ile jest to właściwość temperamentalna to dziecko przeważnie uzewnętrznia właściwości zahamowania behawioralnego, odpowiada wycofaniem na nowe sytuacje, rzeczy, osoby. Nie musi jednakże ujawniać się cały obraz lęku.

Żeby symptomy wolno było przyjąć za zaburzenia lękowe trzeba spełnić wszystkie poniższe warunki:
- lęk powoduje u dziecka napięcie i zaniepokojenie albo prowadzi do stronienia przez dziecko charakterystycznych zajęć lub sytuacji,
- pojawia się w czasie dwóch bądź więcej codziennych czynności lub w odniesieniu do dwóch lub więcej relacji (ma obszerny zakres)
- jest niekontrolowany, chociaż przez pewien okres
- zaburza funkcjonowanie dziecka lub rodziny i/lub oczekiwany rozwój dziecka
- trwa przez dłuższy okres czasu(kryteria czasowe dla poszczególnych zaburzeń lękowych).


Istotne jest przeprowadzenie wywiadu rodzinnego - istnienie zaburzeń lękowych lub zaburzeń nastroju w przeszłości rodziny jest istotnym składnikiem współwystępującym.

Lęk daje przejawy np:

- behawioralne (ucieczka, unikanie, kulenie się, zaciskanie rąk, szloch, obgryzanie paznokci, kurczowe trzymanie się opiekuna).

Etiologia np. : elementy genetyczne.
Kluczowa jest postawa rodziców oraz sposób przywiązania.